Δεν συνηθίζω να γράφω σε προσωπικό ύφος τα νέα του ΑΡΗ αλλά σήμερα νιώθω την ανάγκη να το κάνω.
Όπως ίσως θα προσέξατε δεν ανανεώνονται τόσο συχνά τα νέα της ομάδας και το site γενικότερα. Ο λόγος είναι η κατάταξή μου στην Εθνική Φρουρά, η οποία κάνει δύσκολη την καθημερινή επαφή με το site.
Σήμερα όμως, όταν πήραμε την πρώτη μας άδεια και επέστρεψα σπίτι, ο πατέρας μου μου είπε ότι πέθανε ο Χριστάκης Μιχαηλίδης... Πώς να μην στενοχωρηθείς, πώς να μην νοιώσεις έστω ένα τσίμπιμα στην καρδιά όταν ακούς κάτι τέτοιο;
Οι μνήμες από τον Χριστάκη, ή αλλιώς Λαίλαπα όπως ήταν το παρατσούκλι του, πολλές. Εξάλλου, όπου ήταν ο ΑΡΗΣ ήταν και ο Λαίλαπας. Η πρώτη μου "γνωριμία" με τον Χριστάκη νομίζω πως έγινε στο παλιό οίκημα του ΑΡΗ, όπου με έπαιρνε συχνά ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός. Τον είδα τότε ζωηρό, παρά τα πενηντα-κάτι χρόνια του, να κουβεντιάζει με τους άλλους θαμώνες και να φεύγει ανεβαίνοντας στη μοτοσικλέτα του. Πάνω στην μοτοσικλέτα του θα τον συναντούσα πολλές φορές αργότερα να γυρίζει στους δρόμους της Λεμεσού καθώς πήγαινα στα απογευματινά μου φροντηστήρια. Βεβαίως, κάθε φορά που έπαιζε ο ΑΡΗΣ ο Λαίλαπας ήταν εκεί. Έπαιρνε μια πλαστική καρέκλα, καθόταν δίπλα στον πάγκο και παρακολουθούσε το παιχνίδι ασταμάτητα. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ζούσε το παιχνίδι έντονα μέσα του.
Και οι ιστορίες από τα νεανικά του χρόνια είναι γλαφυρές. Θυμάμαι τον πατέρα μου και τον κύριο Δώρο Ιερόπουλο να μου λένε ότι ο Χριστάκης είχε περίπτερο απέναντι από το Λανίτειο κι εκεί πήγαινε όλος σχεδόν ο μαθητόκοσμος. Μάλιστα στον τοίχο πάνω από το ταμείο ήταν τοποθετημένες και τρεις φωτογραφίες ποδοσφαιριστών: του Χατζηλοϊζου, του Μαυρουδή και του Γιαγκουδάκη, των τριών "αστεριών" της Λεμεσού. Ή το άλλο πάλι, όταν αγόρασε ένα ακριβό BMW για να μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο και όταν βαρέθηκε και δεν έμαθε ούτε τότε το πούλησε σχεδόν μισοτιμής στον Κωστή Κολώτα...
Από το 1967, όταν ήταν ακόμη 22 ετών, και μέχρι σήμερα ο Χριστάκης Μιχαηλίδης διετέλεσε έφορος του ΑΡΗ, ενώ παλαιότερα υπήρξε και ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ακούραστος, ασταμάτητος έτρεχε συνεχώς για την μεγάλη του αγάπη, τον ΑΡΗ του. Για 43 ολόκληρα χρόνια προσέφερε της υπηρεσίες του στον ΑΡΗ χωρίς να βάλει ούτε ένα σεντ στην τσέπη του, χωρίς να διαμαρτυρηθεί ούτε μια φορά, ούτε και πέρσι όταν προσωρινά η διοίκηση λανθασμένα τον έπαψε από έφορο ποδοσφαίρου. Αντιπροσωπευτική του χαρακτήρα και της αξιοπρέπειας του Λαίλαπα ήταν η απάντηση του στον αθλητικογράφο Ανδρέα Μιχαήλ όταν τον ρώτησε αν κουράστηκε να επιτελεί τα ίδια καθήκοντα για τόσα χρόνια: "Τι είναι αυτά που μου λες; Ο ΑΡΗΣ είναι η οικογένεια μου. Το μόνο που με τρομάζει είναι που δεν θα μπορώ να προσφέρω σε μερικά χρόνια όταν δεν θα με σώνουν τα πόδια μου".
Έφυγε λοιπόν την περασμένη Τετάρτη ο Χριστάκης Μιχαηλίδης, ένας άνθρωπος που ταύτισε το όνομά του με τον ΑΡΗ. Τον νίκησε ο καρκίνος που τον ταλαιπωρούσε εδώ και ένα χρόνο. Η μορφή του όμως και οι μνήμες που έχω από αυτόν δεν θα φύγουν ποτέ.
Είμαι σίγουρος ότι θα βλέπεις τον ΑΡΗ από εκεί ψηλά και θα τον αγαπάς το ίδιο με πριν. Αντίο Χριστάκη Μιχαηλίδη...
Όπως ίσως θα προσέξατε δεν ανανεώνονται τόσο συχνά τα νέα της ομάδας και το site γενικότερα. Ο λόγος είναι η κατάταξή μου στην Εθνική Φρουρά, η οποία κάνει δύσκολη την καθημερινή επαφή με το site.
Σήμερα όμως, όταν πήραμε την πρώτη μας άδεια και επέστρεψα σπίτι, ο πατέρας μου μου είπε ότι πέθανε ο Χριστάκης Μιχαηλίδης... Πώς να μην στενοχωρηθείς, πώς να μην νοιώσεις έστω ένα τσίμπιμα στην καρδιά όταν ακούς κάτι τέτοιο;
Οι μνήμες από τον Χριστάκη, ή αλλιώς Λαίλαπα όπως ήταν το παρατσούκλι του, πολλές. Εξάλλου, όπου ήταν ο ΑΡΗΣ ήταν και ο Λαίλαπας. Η πρώτη μου "γνωριμία" με τον Χριστάκη νομίζω πως έγινε στο παλιό οίκημα του ΑΡΗ, όπου με έπαιρνε συχνά ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός. Τον είδα τότε ζωηρό, παρά τα πενηντα-κάτι χρόνια του, να κουβεντιάζει με τους άλλους θαμώνες και να φεύγει ανεβαίνοντας στη μοτοσικλέτα του. Πάνω στην μοτοσικλέτα του θα τον συναντούσα πολλές φορές αργότερα να γυρίζει στους δρόμους της Λεμεσού καθώς πήγαινα στα απογευματινά μου φροντηστήρια. Βεβαίως, κάθε φορά που έπαιζε ο ΑΡΗΣ ο Λαίλαπας ήταν εκεί. Έπαιρνε μια πλαστική καρέκλα, καθόταν δίπλα στον πάγκο και παρακολουθούσε το παιχνίδι ασταμάτητα. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ζούσε το παιχνίδι έντονα μέσα του.
Και οι ιστορίες από τα νεανικά του χρόνια είναι γλαφυρές. Θυμάμαι τον πατέρα μου και τον κύριο Δώρο Ιερόπουλο να μου λένε ότι ο Χριστάκης είχε περίπτερο απέναντι από το Λανίτειο κι εκεί πήγαινε όλος σχεδόν ο μαθητόκοσμος. Μάλιστα στον τοίχο πάνω από το ταμείο ήταν τοποθετημένες και τρεις φωτογραφίες ποδοσφαιριστών: του Χατζηλοϊζου, του Μαυρουδή και του Γιαγκουδάκη, των τριών "αστεριών" της Λεμεσού. Ή το άλλο πάλι, όταν αγόρασε ένα ακριβό BMW για να μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο και όταν βαρέθηκε και δεν έμαθε ούτε τότε το πούλησε σχεδόν μισοτιμής στον Κωστή Κολώτα...
Από το 1967, όταν ήταν ακόμη 22 ετών, και μέχρι σήμερα ο Χριστάκης Μιχαηλίδης διετέλεσε έφορος του ΑΡΗ, ενώ παλαιότερα υπήρξε και ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ακούραστος, ασταμάτητος έτρεχε συνεχώς για την μεγάλη του αγάπη, τον ΑΡΗ του. Για 43 ολόκληρα χρόνια προσέφερε της υπηρεσίες του στον ΑΡΗ χωρίς να βάλει ούτε ένα σεντ στην τσέπη του, χωρίς να διαμαρτυρηθεί ούτε μια φορά, ούτε και πέρσι όταν προσωρινά η διοίκηση λανθασμένα τον έπαψε από έφορο ποδοσφαίρου. Αντιπροσωπευτική του χαρακτήρα και της αξιοπρέπειας του Λαίλαπα ήταν η απάντηση του στον αθλητικογράφο Ανδρέα Μιχαήλ όταν τον ρώτησε αν κουράστηκε να επιτελεί τα ίδια καθήκοντα για τόσα χρόνια: "Τι είναι αυτά που μου λες; Ο ΑΡΗΣ είναι η οικογένεια μου. Το μόνο που με τρομάζει είναι που δεν θα μπορώ να προσφέρω σε μερικά χρόνια όταν δεν θα με σώνουν τα πόδια μου".
Έφυγε λοιπόν την περασμένη Τετάρτη ο Χριστάκης Μιχαηλίδης, ένας άνθρωπος που ταύτισε το όνομά του με τον ΑΡΗ. Τον νίκησε ο καρκίνος που τον ταλαιπωρούσε εδώ και ένα χρόνο. Η μορφή του όμως και οι μνήμες που έχω από αυτόν δεν θα φύγουν ποτέ.
Είμαι σίγουρος ότι θα βλέπεις τον ΑΡΗ από εκεί ψηλά και θα τον αγαπάς το ίδιο με πριν. Αντίο Χριστάκη Μιχαηλίδη...
